สัปดาห์ที่แล้ว เป็นสัปดาห์วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก 14 กุมภาพันธ์พอดี หัวข้อการบรรยาย ก็คือ “สำแดงความรักของพระเจ้า” นี่คือหัวข้อของสัปดาห์ที่แล้ว ซึ่งเป็นตอนที่ 6 ของซีรี่ส์ชุด “ตัวตนในพระคริสต์” คนที่ฟังคำบรรยายครั้งที่แล้ว ผมได้เสนอให้ท่านได้ทำการทดลอง มีใครไปทดลองอะไรบางอย่างกับใคร? หรือโดนใครทดลองบ้าง? มีไหมครับ? ทดลองพิสูจน์ความรักแท้ของท่านที่มีอยู่ หรือท่านไปทดสอบความรักแท้ของเพื่อนของท่าน หรือคนที่รู้จักท่านว่าความรักแท้ที่เขามีอยู่ต่อท่านนั้น มันรักแท้หรือไม่? ใครไปทดลองบ้าง? ใครไปส่งไลน์บ้างว่า …
“ฉันเบื่อเธอเหลือเกิน” มีบ้างไหม?
“เมื่อไรจะเลิกส่งไลน์มาสักที” มีหรือเปล่า?”
หรือใครโดนทดลองเมื่อเช้านี้ เดินเข้ามา เขาไม่ทักเรา เคยทักทุกวัน วันนี้ไม่ทัก มีไหม? ไม่มีเหรอ? เอ๊า! ถ้าอย่างนั้น ทดลองตอนนี้เลย หันไปหาคนข้างๆ แล้วบอกว่า …
“ไปให้ไกลๆ เลย”
“ฉันเบื่อเธอเหลือเกิน ทีอย่างนี้ยิ้มได้ ลองสัปดาห์หน้า 2 สัปดาห์ที่ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ลองให้เขาพูดเรื่องนี้ไปแล้ว ลองดูสิจะทนไหวไหม? นึกถึงภาพอีกสักเดือนหนึ่งข้างหน้า เข้ามาถึง
“ทำไมคนข้างๆ กลิ่นตัวแรงๆ”
กล้าไหม? แล้วดูสิ ปฏิกิริยาเป็นอย่างไร? นี่คือเรื่องจริงนะ มันสามารถพิสูจน์ได้ แล้วเราจะได้เรียนรู้ลึกซึ้งถึงเรื่องเหล่านี้ว่ามันเกิดขึ้นในชีวิตของเราอย่างไร? แม้ว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่มันทำให้เราเห็นภาพใหญ่ว่าชีวิตของคนเรา มันเป็นอย่างนี้จริงๆ พระเจ้าพาเราไปพบความจริงในชีวิต แบบมันมองทะลุปรุโปร่งเลยนะ
เมื่อเรารู้และเข้าใจสิ่งเหล่านี้ เราจึงสามารถที่จะปฏิบัติ สำแดงความรักชนิดที่เป็นของพระเจ้า ที่เรียกว่าความรักแท้ๆ ซึ่งจริงๆ ไม่จำเป็นต้องใส่คำว่า “แท้” เลย ความรัก ก็คือความรัก แต่เนื่องจากโลกนี้ เอาไปใช้เละเทะไปหมด ไปโกหกหลอกลวง แล้วใช้ความรักนี้ เอาไปแทนความรักแท้ของพระเจ้า ก็เลยกลายเป็นรักปลอม เวลามาพูดถึงความรักของพระเจ้า จึงบอกว่ารักแท้ จริงๆ ไม่มี มีแต่ความรักกับความอะไร? เห็นแก่ตัว มี 2 อย่างเท่านั้นเอง รักที่เห็นแก่ตัว ไม่ใช่รัก มันเป็นความเห็นแก่ตัวเฉยๆ แต่เอาไปใส่ หลอกเขาว่าเป็นความรัก
สัปดาห์ที่แล้ว เราได้คุยกันเยอะในเรื่องลักษณะของความรักของพระเจ้า ใน 1 โครินธ์ 13 ใช่ไหมครับ? แล้วเราก็ย้ำกันว่าถ้าเราสามารถมั่นใจในตัวตนที่แท้จริงของเราในพระเยซูคริสต์ว่าเราเป็นฝีพระหัตถ์ของพระเจ้า เป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า ที่พระองค์ทรงรักและห่วงแหน และทรงภูมิใจที่สุดแล้ว และเมื่อเราได้รับรู้ มั่นใจอย่างนี้ ในความรักของพระเจ้าที่มีต่อชีวิตของเราอย่างนี้ เราก็จะมีความพร้อมที่จะมอบความรักแท้อย่างนี้ ออกไปให้กับผู้คนรอบข้าง เผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นได้
การดำเนินชีวิตของเราบนโลกนี้ ก็จะสำแดงออกมา เป็นคุณลักษณะแบบความรักแท้ของพระเจ้า ใน 1 โครินธ์ 13 ก็คืออะไร? ก็คืออดทนนาน มีความเมตตา ไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง ไม่หยาบคาย ไม่เห็นแก่ตัว ไม่ฉุนเฉียว ไม่จดจำความผิดของผู้อื่น อภัยให้ได้เสมอ เอเมน
รวมความ ก็คือการที่เราทั้งหลาย ซึ่งเป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า จะสามารถทำตัวให้เป็นความภาคภูมิใจของพระเจ้าผู้สร้างเราได้ เหมือนเราทำตัวให้พ่อภูมิใจในตัวเราได้ ก็คือการซึมซับรับเอาความรักอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้า เข้ามาอยู่ในตัวของเรา ซึมซับรักแท้ของพ่อของเรา เข้ามาอยู่ในใจของเรา แล้วก็แบ่งปันความรักแท้ที่ล้นออกมาจากใจของเรา จากชีวิตของเราไปสู่ผู้อื่น รับมาจากพระเจ้าอย่างไร ก็ล้นออกไปให้ผู้อื่นอย่างนั้นเหมือนกัน เอเมน อย่างที่ผมบอก ต้องมีทุนอยู่ เราจึงให้ออกไปได้ ถ้าเราไม่มีทุน เราจะให้คนอื่นได้อย่างไร? เราไม่มีความรักอยู่ในตัว เราจะให้คนอื่นได้อย่างไร? และความรักนี้มาจากพระเจ้า
และครั้งที่แล้ว เราก็สรุปทิ้งท้ายวันแห่งความรักกันว่าให้ทุกย่างก้าวในชีวิตของเราสะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าแห่งการเป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า ผู้ทรงสร้างฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก ด้วยการสำแดงความรักแท้ของพระเจ้านี้ ให้เป็นที่ประจักษ์ต่อผู้คนรอบข้างเรา เขาได้เห็น เขาเห็นความรักเรา เขาเห็นอาการเรา เขาเห็นความรักของพระเจ้าในชีวิตของเรา เขาจึงเห็นพระเจ้าของเรา ไม่ใช่เขาเห็นอัศจรรย์ แล้วเห็นพระเจ้า อันนั้นไม่ใช่นะครับ
เป้าหมายของเรา ก็คือฝึกฝนที่จะรักผู้อื่นให้ได้ ตามแบบอย่างความรักของพระเจ้า เพราะฉะนั้นขั้นแรกเลย ก็คือเราต้องรู้จักและเข้าใจได้ว่าความรักของพระเจ้ายิ่งใหญ่และลึกซึ้งขนาดไหน? วันนี้เอาข้อความนี้มาให้ท่านดูว่าพระคัมภีร์ได้บอกถึงความรักของพระเจ้าที่มีต่อเรา หนึ่งในจำนวนนั้น คือเอเฟซัส 3:17-19 ให้เราได้อ่านพร้อมกันนะครับ
เอเฟซัส 3:17-19 “17 เพื่อพระคริสต์จะทรงสถิตในใจของท่านทางความเชื่อ เพื่อว่าเมื่อท่านได้วางรากลงมั่นคงในความรักแล้ว 18 ท่านก็จะได้มีความสามารถหยั่งรู้ พร้อมกับธรรมิกชนทั้งหมด ถึงความกว้าง ความยาว ความสูง ความลึก 19 คือให้ซาบซึ้งในความรักของพระคริสต์ ซึ่งเกินความรู้ เพื่อท่านจะได้รับความไพบูลย์ของพระเจ้าอย่างเต็มเปี่ยม” เอเมน
ย้ำเน้นคำว่า “รับรู้ เข้าใจ และซาบซึ้ง” โอโห้! ชัดเลย เราจำเป็นที่จะต้องทำอะไรครับ? ไม่ใช่รู้ความรักพระเจ้าเฉยๆ ต้องรับรู้ เข้าใจ และซาบซึ้งในถ้อยคำที่บอกว่าพระเจ้าอยากให้เรารับรู้ถึงความรักของพระองค์ นี่คือความต้องการของพระเจ้า เพราะพระเจ้ารู้ว่านี่คือหัวใจในชีวิตของเรา คือพระเจ้าอยากให้เรารับรู้ถึงความรักของพระองค์ และเข้าใจในความรักของพระองค์อย่างลึกซึ้ง เพื่อที่เราจะได้ดู ทำเป็นแบบอย่าง แบ่งปันความรักนั้น ความรักนี้ ให้กับใครๆ ก็ได้ ตามที่พระคัมภีร์บันทึกไว้ว่า …
“เราทั้งหลายรัก ก็เพราะพระองค์ทรงรักเราก่อน” เห็นไหมครับ?
เพราะโดยปกติแล้ว มนุษย์เรา … เราจะรู้จักรักใคร ก็ต้องเคยได้รับความรักมาก่อน ไม่อย่างนั้นไม่มีการพัฒนาในชีวิตของมนุษย์ นี่คือมนุษย์ทั่วๆ ไปนะครับ
เขาถึงบอกว่าครอบครัวที่พ่อแม่ให้ความรัก ความอบอุ่นกับลูกมากๆ ลูกจึงสามารถพัฒนาความรักนั้นให้กับบรรดาผู้คนรอบข้างได้ แต่ลูกที่เกิดมา พ่อแม่ทิ้ง ไม่มีใครให้ความรักเขาเลย เด็กคนนั้นอาจจะเกิดมา ทำสิ่งที่ไม่ดีมากมาย เพราะไม่รู้จักอะไรคือความรัก อะไรอย่างนี้ เป็นต้น
เราจำเป็นต้องมีทุน คือได้รับความรักนี้มาจากใครก่อน เราจึงจะสามารถให้ออกไปได้ ถึงจะได้รู้ ได้เข้าใจว่าการจะได้รับความรักนั้น มันมีความรู้สึกเป็นอย่างไร? จึงจะสามารถรักผู้อื่นได้ รู้ว่าความรักนี้ ช่วยเขาได้อย่างไร? ใครที่ยังไม่เคยได้รับความรักมาก่อนเลยทั้งชีวิต คงยากที่จะหัดรักคนอื่นเป็น แต่ว่าขอบคุณพระเจ้า ในพระคริสต์ ขอบคุณพระเจ้าในพระเยซูคริสต์ แม้เราอาจจะอยู่ในครอบครัวที่ไม่มีความรักมาก่อนเลย ไม่เป็นไร ขอบคุณพระเจ้าในพระเยซูคริสต์
ให้เราพูดพร้อมกันว่า “ขอบคุณพระเจ้า”
เพราะในพระเยซูคริสต์พระเจ้าจึงได้ใส่ตรงนี้ ใส่ความรักตรงนี้ ใส่เข้ามาเลยนะครับ ให้กับพวกเราทั้งหลายที่อยู่ในพระเยซูคริสต์ทุกคน ให้เราทั้งหลายมีความความสามารถที่จะรักได้ และจากนี้ต่อไป เมื่อเราเชื่อในพระเยซูคริสต์ เข้าไปอยู่ในพระเยซูคริสต์แล้ว เราทั้งหลายจะมีต้นทุน คือพระเจ้าได้ใส่ความรักนี้ ให้เราสามารถที่จะรักได้ ก็เพราะเราทั้งหลายได้รับความรักนี้จากพระเจ้ามาก่อน ถ้าเราสัมผัสและเข้าใจในความรักที่พระเจ้าใส่ลงไปในหัวใจของเรา เราจะรู้ว่านี่คือต้นทุนที่เราจะให้ออกไป ให้ออกไปอย่างไร? ให้เป็นลักษณะเดียวกับที่พระเจ้าให้กับเรา เห็นไหมครับ? ยอห์น 15:12-13 พระเจ้าจึงสั่งให้เราทำอย่างนี้
ยอห์น 15:12-13 “12 พระบัญญัติของเรา คือให้ท่านทั้งหลายรักกัน เหมือนดังที่เราได้รักท่าน 13 ไม่มีผู้ใดมีความรักที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ คือการที่ผู้หนึ่งผู้ใดจะสละชีวิตของตน เพื่อมิตรสหายของตน”
ที่เราได้เรียนรู้กันไปในสัปดาห์ที่แล้ว ก็คือหลักการในเรื่องของการสำแดงความรัก เรียกว่าเรียนรู้ภาคทฤษฎีก่อน แล้ววันนี้เราจะมาคุยกันต่อในภาคปฏิบัติ เพราะฉะนั้น หัวข้อในการบรรยายวันนี้จึงมีชื่อตอนว่า “ฝึกฝนการสำแดงความรัก”
พร้อมหรือยัง? พร้อมที่จะฝึกฝนแล้วนะ ในภาคปฏิบัติของการสำแดงความรัก ผมเชื่อว่าทุกคนทราบ เรียนมาแล้วว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด แล้วก็อย่าลืมนะครับว่าเรากำลังพูดถึงการสำแดงความรักแบบชนิดที่เป็นของพระเจ้า คือชนิดความรักในหนังสือ 1 โครินธ์ 13 แค่ขึ้นต้นคำแรก ในลักษณะความรักของพระเจ้า ใน 1 โครินธ์ 13 ว่า …
“ความรักต้องอดทนนาน”
แค่คำเดียว ก็ทำไม? ยากกกก ยากพอแล้ว แล้วยังต่อด้วย อันที่สองว่า …
“ความรักไม่อิจฉา”
ยากไหม? ต่อไป
“ไม่เห็นแก่ตัว ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งผยอง”
เลิกปฏิบัติดีกว่า ไหวหรือเนี้ย? ทำไมมันถึงยากเย็นเข็ญใจอย่างนี้ สังเกตดูสิ ทำไมถึงยาก ก็ทั้งหมดในข้อนี้ ใน 1 โครินธ์ 13 ทั้งหมดนี้ ที่บรรยายมานี้ ถ้าตัดคำว่า “ไม่” ออกไป ในหนังสือ 1 โครินธ์ 13:4-7 ถ้าท่านตัดคำว่า “ไม่” ออกไป มันจะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม? ท่านจะเห็นภาพชัดเลยว่าทำไมมันถึงยาก สำหรับมนุษย์ที่จะปฏิบัติความรักของพระเจ้านี้ มันก็คือธรรมชาติลักษณะของมนุษย์ที่เป็นคนบาปนั่นเอง ยกตัวอย่าง
“ไม่มีความอดทน”
“ความรักย่อมอดทนนาน” อันนี้ “ไม่มีความอดทน”
ความบาป คือไม่มีความอดทน โมโหร้าย อิจฉา เห็นแก่ตัว เย่อหยิ่ง จองหอง ชอบให้ร้ายผู้อื่น เอาดีใส่ตัว
“เอาดีใส่ตัว เอาชั่วใส่ผู้อื่น” ไม่ต้องท่องเลย นี่พูดได้หมดเลย เห็นไหม? ธรรมชาติ ผมไม่ต้องให้พูดตามนั้น ทุกคนพูด สบาย “เอาดีใส่ตัว” จำแม่นเลย นี่มันเป็นธรรมชาติ เราต้องเรียนรู้ที่จะรู้จักตัวเราเอง ศัตรูตัวร้าย ก็คือใคร? ตัวเราเอง
พูดเลย “ศัตรูตัวร้าย ก็คือฉันเองนั่นแหละ จำไว้” พูดกับใคร? พูดกับตัวเอง
แล้วเราก็บอกว่าตอนนี้ เราเป็นคริสเตียนแล้ว เราเป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าที่สร้างขึ้น ในพระเยซูคริสต์ เราเชื่อในข่าวประเสริฐของพระเยซูคริสต์ เราต้อนรับพระเยซูเข้ามาอยู่ในชีวิตของเราเรียบร้อยไปแล้ว ตั้งนานแล้วด้วย จงภูมิใจและสำแดงความรักของพระเจ้า ด้วยการหยุดสิ่งเหล่านี้ให้หมดเลย หยุดบาปเหล่านี้ ง่ายไหมครับ? ถามว่าง่ายไหม? พฤติกรรมทั้งหมดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เมื่อตะกี้นี้ที่เราอ่านกัน ที่เคยทำกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ที่จำได้เป็นออโต้เมติก ที่ตะกี้นี้เลย ให้เลิกหมดเลย เดี๋ยวนี้ ตั้งแต่นี้ต่อไป ถามว่าทำได้ไหม? หมดเลยนะครับ แทบจะไม่มีกำลังใจ แล้วจะทำอย่างไร?
ผมก็พยายามคิดว่าต้องทำอย่างไร? มันต้องรักษา เหมือนที่เรารักษาโรคภัยไข้เจ็บ ก็เหมือนเวลาที่เราป่วย หรือบาดเจ็บ แล้วก็ไปฉีดยาชา หรือกินยาแก้ปวด กินยาพาราฯ อาการปวดหายไหม? ถามว่าหายไหม? หาย แต่ถ้าเรายังไม่รู้ว่าอาการ สาเหตุมันคืออะไร? เดี๋ยวมันก็กลับมาปวดใหม่ แล้วเราก็ต้องกินยาอีก วนเวียนอยู่อย่างนี้ จนในที่สุด ยาก็เอาไม่อยู่ แต่ถ้าเราหาสาเหตุให้เจอ แล้วรักษาที่ต้นเหตุให้หาย อาการมันก็จะไม่กลับมาเป็นอีก หลักการเดียวกันนี้
ตัวอย่างง่ายๆ พาท่านไปเห็น ค่อยๆ พาท่านไปดู ตัวอย่างง่ายๆ เราทานข้าวไม่เป็นเวลา ทานอาหารไม่เลือก แล้วก็มักมีอาการปวดท้องบ่อยๆ เราก็ไปหายาแก้ปวดมาทาน มันก็หาย แล้วเราก็ไม่นึกถึงพฤติกรรมที่เสียๆ หายๆ เหล่านั้นเลย เราก็มีพฤติกรรมเหมือนเดิมอีก มันก็ปวดอีก ก็ทานยาอีก ในที่สุด ทานยาก็ไม่หายแล้ว เพราะมันดื้อยาแล้ว แต่ถ้าเราหาต้นเหตุจนเจอ ค่อยๆ ปรับพฤติกรรม ทีละนิดๆ ในเรื่องเกี่ยวกับการรับประทานอาหาร ความปวด มันก็หายไป เพราะว่าต้นเหตุมันได้ถูกกำจัดไปเรียบร้อยแล้ว เห็นไหมครับ? อันนี้อาจมองเห็นตัวอย่างง่ายๆ
แต่หลายครั้ง หลายๆ โรค การรักษาที่ต้นเหตุจริงๆ มันต้องใช้เวลา ค่อยๆ ทีละนิด ทีละหน่อย ยิ่งโดยเฉพาะคนที่มีอาการของโรคหลายๆ โรคพร้อมๆ กัน ยิ่งรักษายากขึ้นไปอีก ต้องใช้ความละเอียดอ่อน และใช้เวลาใส่ใจ เอาจริงเอาจังกับมัน เรากำลังพูดถึงความบาป หรือความรักไม่เป็น หรือความไม่ได้สำแดงความรักของเรา ที่เป็นคริสเตียนแล้วนะ นี่พูดถึงคริสเตียนแล้วนะ มีต้นทุนแล้วนะ
ลักษณะเดียวกันกับการรักษาโรคขี้อิจฉา อยากจะมาเทียบเลยว่าเมื่อกี้เราบอกว่า “ไม่อิจฉา” เอา “ไม่” ออกไป ก็คืออิจฉา … อิจฉาไม่ดี เราเลยใช่ขี้เข้าไป เราเรียกกันว่า “ขี้อิจฉา” และขี้อื่นๆ อีกหลายขี้ที่เราพูดถึง มันไม่ดีทั้งนั้น ขี้อิจฉา ขี้โกรธ ขี้งอน ขี้อะไรอีกล่ะ ขี้เหนียว ลักษณะเดียวกัน การรักษาโรคขี้อิจฉา โรคเห็นแก่ตัว โรคเย่อหยิ่งจองหอง ซึ่งเป็นศัตรูตัวร้ายที่สุดต่อรักแท้ของพระเจ้าที่สำแดงออกไป ศัตรูตัวร้ายเลย เราก็ต้องรักษาที่ต้นเหตุของมัน ไม่ใช่อยู่ๆ แล้วก็บอกว่าต้องเลิกอิจฉา ต้องหยุดการเห็นแก่ตัว หยุดความเย่อหยิ่ง ทำไม่ได้หรอกครับ ทำได้อย่างมาก ก็แค่ยับยั้งอาการชั่วคราวเท่านั้นเอง เหมือนกินพาราฯ เดี๋ยวมันก็เป็นอีก แล้วสุดท้ายมันก็จะช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะยาก็เอาไม่อยู่
การรักษาที่ถูกต้อง เราต้องไปรักษาที่ต้นเหตุ เราต้องค่อยๆ ควนหาหรือค้นหาเหตุผล ให้เห็นว่าที่เรายังอิจฉาคนอื่นอยู่ เรายังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ เรายังขี้ๆ อะไรอยู่ มันเกิดจากอะไร? ที่แท้จริงบ้าง ไม่ใช่ไปหยุดอยู่ตรงนั้น ต้องหาให้เจอ มันเกิดอะไรขึ้นตรงนั้น ปรับความคิดของเรา ทำไมมันถึงคิดอย่างนี้ เพราะอะไรต่างๆ เหล่านี้ สิ่งเหล่านี้ต้องใช้ความอดทนและต้องเอาใจใส่ ถ้าเราอยากมีชีวิตที่หายจากโรคเหล่านี้ เราต้องใส่ใจ ใช้เวลา ถ้าอยู่ดีๆ บอกว่าให้ไปรักษาโรคอิจฉาริษยา ไปรักษาความเห็นแก่ตัวให้หาย มันจะยาก มันจะยากมาก เพราะเป็นการไปรักษาแก้ที่ปลายเหตุ เราต้องใช้ตรรกะและหลักเหตุผลเข้ามาช่วย
หาให้เจอว่าต้นเหตุ ตัวการที่แท้จริง มันคืออะไร? ทำไมเราจึงอิจฉาเขา ทำไมเราจึงเห็นแก่ตัว เพราะอะไร? แล้วก็ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนความคิด พัฒนา ก็คือฝึกฝนตัวเองให้ดีขึ้น เขาเรียกพัฒนา ฝึกฝนตัวเองให้ดีขึ้น เขาเรียกว่าพัฒนา … พัฒนาตัวเองได้ การทำแบบนี้ ก็เปรียบได้กับการออกกำลังกายทางวิญญาณนั่นเอง ไม่มีกล้าม ค่อยๆ ฝึก เดี๋ยวมันก็มีกล้ามขึ้นมาเอง ค่อยๆ ยืดเส้นมาเรื่อยๆ เส้นสายมันก็ยืดขึ้น เคยก้มลงไป มือแตะพื้นไม่ได้ ทำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็แตะได้เอง จะเอาวันนี้ให้มันแตะได้ เคล็ดตายพอดี ถูกไหม? ขึ้นอยู่ที่จะทำไหม? เหมือนกับการออกกำลังกายไม่มีผิด ถ้าเราได้ออกกำลังกายอย่างเพียงพอ ร่างกายก็แข็งแรง ทางวิญญาณก็เหมือนกันนั่นแหละ วิญญาณก็ต้องการการออกกำลังกาย นี่คือการออกกำลังกายทางวิญญาณ
การฝึกฝนหรือการออกกำลังกายในการสำแดงความรักของพระเจ้า อย่างที่ได้บอกครั้งที่แล้ว คำคมที่เราพูดกันอยู่บ่อยๆ เคยพูดตั้งนานแล้ว การสำแดงความรักของพระเจ้า คำคม ก็คือ …
“ท่านสามารถให้ โดยปราศจากความรัก แต่ท่านไม่สามารถรัก โดยปราศจากการให้”
รวมความ ก็คือความรักที่แท้จริง ต้องมีการให้เกิดขึ้นเสมอ เอเมน ไม่ใช่ปากบอกว่ารักๆๆ ไม่ได้ให้อะไรเลยสักอย่าง แต่ในการให้นั้นอาจจะเป็นการให้ด้วยการรักหรือไม่? ตรงนี้แหละ ที่เราจะมาฝึกฝนกันในวันนี้ ผมจะพาท่านชี้ให้เห็นว่าท่านคิดอย่างไร? ท่านทำอะไร?
การให้นั้น อาจจะเป็นการให้ด้วยการรัก หรือให้โดยปราศจากความรักก็ได้ ถูกหรือไม่ถูก? คิดให้ดีๆ อาการของการให้ออกไป อาจให้ด้วยความรักก็ได้ หรือให้ด้วยความไม่รักก็ได้ ถูกหรือไม่ถูก? แล้วถามว่าดูอย่างไรว่าการให้ เป็นการให้ด้วยความรักหรือเปล่า? จำได้ไหม? สัปดาห์ที่แล้ว ผมได้เกริ่นไว้แล้วว่าการสำแดงความรัก ด้วยการให้ ต้องดูที่ไหน? ใครจำได้บ้าง? ยกมือขึ้น? การสำแดงความรักด้วยการให้นั้น ดูที่ไหน? ง่ายนิดเดียว จำได้ไหม? ดูที่ว่าการให้นั้น มีการเอา แอบแฝงอยู่ไหม?
“ให้” มันตรงกันข้ามกับคำว่า “เอา” แค่นั้นเอง ท่านจะเห็นภาพเลยว่าให้จริงหรือไม่? ให้ไปเพื่อหวังอะไรหรือเปล่า? ให้ไปเพื่อต้องการเอาอะไรไหม? มันชัดมาก
ถ้ามีการเอาแอบแฝงอยู่ ก็จบกัน ถ้าการให้มีความต้องการ หรือคำว่า “เอา” อะไรบางอย่าง เป็นสิ่งตอบแทน เคลือบแฝงอยู่ด้วย ก็ไม่เข้าข่ายสำแดงความรักด้วยการให้ (นะจ๊ะ) นี่ให้ท่านพิจารณาดู
เริ่มมองเห็นตรรกะ ความคิด เหตุผลที่ผมกำลังมานำให้ท่านดูในวันนี้ ใช่ไหมครับ? เริ่มจากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเราในพระเยซูคริสต์ว่าเราเป็นฝีพระหัตถ์ของพระเจ้า เป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าที่ทรงคุณค่ามากมายของพระองค์ และเมื่อเราทราบความจริงตอนนี้ เราก็จะมีความมั่นใจในความรักของพระเจ้าที่มีต่อชีวิตของเรา และเราก็จะให้สิ่งเหล่านี้ เป็นแรงผลักดัน ที่จะทำให้เราสำแดงความรักแท้นี้ ส่งต่อไปยังผู้อื่น ไปยังคนรอบข้างอีกมากมาย และการสำแดงความรักตรงนี้ ที่เรากำลังพูดถึงนี้ ความรักตามแบบอย่างของพระเจ้านี้ ที่ไม่มีเงื่อนไขนี้ ที่พระองค์ทรงมอบให้กับเราแล้ว คือความรักที่ไม่มีเงื่อนไขตามลักษณะของ 1 โครินธ์ 13:4 ที่บอกว่าความรักอดทนนาน กระทำคุณให้ ไม่อิจฉา ไม่อวดตัว มีเมตตา อะไรต่างๆ เหล่านั้น มันต้องอาศัยการฝึกฝน ซึ่งถึงแม้ว่าเราจะมีความตั้งใจจริง ที่จะทำตามถ้อยคำพระเจ้านี้ มีใจปรารถนาที่จะสำแดงความรักอย่างนี้ แต่ความจริง ก็คือเนื้อหนังของเรา ยังคงมีเชื้อบาปอยู่ ยังคงมีกิเลสอยู่
เพราะฉะนั้น การที่เราจะสำแดงความรักตามแบบอย่างของพระเจ้าได้ มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ตะกี้เราบอก เรารู้ว่ามันยากที่จะเกิดขึ้นได้เองในชีวิตของใครคนใดคนหนึ่งที่อยากจะทำ มันต้องมีการฝึกฝน มีวินัย และเริ่มค่อยๆ พัฒนาตัวเองขึ้นมา พัฒนาทั้งความคิด พัฒนาทั้งจิตใจ พัฒนา ต้องเอาใส่ใจ ต้องคิดตลอดเวลาๆ ว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ มันต้องเกิดขึ้นอย่างนี้ สังเกตตลอดเวลา คือภาคทฤษฎี เรารับรู้แล้ว และเราก็เชื่อแล้วว่าเรามีความตั้งใจที่จะทำตามถ้อยคำพระเจ้า แต่ในทางภาคปฏิบัติ ยังต้องใช้เวลา และใช้การฝึกฝน หรือการออกกำลังกายทางฝ่ายวิญญาณ
ส่วนการฝึกฝน ก็คือเรารู้ว่าความรักแท้ของพระเจ้า ต้องเกิดขึ้นพร้อมกับการให้เสมอ ใช่ไหม? นี่คือเคล็ดลับนะ และการให้ ต้องไม่มีเงื่อนไข ไม่มีการต้องการจะเอาอะไรกลับคืน ไม่หวังสิ่งตอบแทน
เพราะฉะนั้น จึงสามารถสรุปได้ว่าการฝึกฝนในการสำแดงความรัก ตามแบบอย่างของพระเจ้า ก็คือการฝึกฝนในเรื่องของการให้ออกไป โดยไม่มีการเอา ทุกอย่างในชีวิตเลย นี่คือฝึกฝนตรงนี้ วันนี้จะมาคุยตรงนี้แหละ ชัดๆ เลย เรื่องเดียวเลย การฝึกฝนในการให้แบบพระเจ้า โดยไม่ต้องการที่จะเอา ได้ไหม? ง่ายไหม?
พูดพร้อมกันนะครับ “การฝึกฝน การให้ โดยไม่มีการเอา”
เพราะฉะนั้น ที่บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย มันเป็นเรื่องยาก ก็เพราะว่าการเอานั้น มันมีสาเหตุมาจากความเห็นแก่ตัวนั้นเอง การที่เราต้องการจะเอาทุกอย่างในโลกนี้ มันมาจากการเห็นแก่ตัว และมนุษย์ทุกคนก็เป็นคนเห็นแก่ตัว พระคัมภีร์บอกไว้ ไม่ใช่ผมพูดนะครับ
เพราะมนุษย์ทุกคน เป็นคนบาป พระคัมภีร์บันทึกไว้อย่างนั้น เมื่อเป็นคนบาป ก็คือเห็นแก่ตัว เป็นอาการหนึ่งของคนที่บาป ขึ้นอยู่กับว่าใครจะสามารถควบคุมอาการเห็นแก่ตัวนั้น ให้อยู่ภายในตัวเอง และไม่ออกมาภายนอกได้มากน้อยเท่าไร? แตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับฝึกหรือไม่ฝึก? ถ้าไม่ฝึกเลย ปล่อยมันธรรมชาติเลย มันก็เหมือนเด็กที่ไร้การศึกษา ไร้การอบรม ไม่มีใครอบรม นึกออกใช่ไหมครับ? พ่อแม่ไม่สั่งสอน อะไรอย่างนี้
แล้วเราจะฝึกในการที่จะควบคุมตรงนี้ให้ความเห็นแก่ตัว ความบาปตรงนี้ มันออกมาน้อยในชีวิตของเราได้อย่างไร? วิธีที่จะควบคุมไม่ให้ออกอาการมากๆ ก็คืออะไรรู้ไหมครับ? ฝึกให้อาการเห็นแก่ตัวไม่ออกมามากๆ ก็คืออะไรรู้ไหม? ก็คือการฝึกฝนในการให้ออกไปด้วยความรัก ฝึกในการให้ออกไปด้วยความรัก ให้มันออกมาเยอะๆ ถ้าเราฝึกฝนในการให้ออกไปได้มากเท่าไร? อาการของการเห็นแก่ตัว ก็จะน้อยลงไปเท่านั้น มันแทนที่กัน
จำไว้นะครับ พูดถึง “ให้” ตรงนี้เมื่อไร? ท่านคิดในใจให้แบบไม่มีการเอาเด็ดขาด ให้ออกไปเลย การให้อย่างนี้ จะทำให้การเห็นแก่ตัวมันลดน้อยลงไป ท่านรู้เคล็ดลับแล้ว ตอนนี้ แต่อย่าลืมหัวใจที่สำคัญที่สุด ในการให้ด้วยความรัก ก็คือการไม่เอา เน้นตรงนี้เลยนะครับ เราเคยเห็นตัวอย่างมากมาย ที่บางคนก็ดูเหมือนเป็นคนที่ให้ออกไปเยอะแยะ แต่ทำไมยังเป็นคน เห็นแก่ตัว ยังอิจฉาริษยาคนอื่นอยู่ ยังโลภอยู่ มันแปลกไหม? แปลกไหมครับ? ไม่แปลก พอเราเรียนมาตะกี้ ไม่แปลก เพราะการให้ ไม่ได้ให้ด้วยความรักก็มี ถูกไหม?
สาเหตุ ก็เพราะการให้ของเขานั้น เมื่อลงไปดูลึกๆ พิจารณาดูแล้ว ไม่ได้ตั้งอยู่บนฐาน หรือพื้นฐาน วัตถุประสงค์ของความรักแท้ ไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของการเสียสละ มันไม่ใช่การให้จริงๆ นั้นเอง แต่มันเป็นการลงทุน เป็นการเห็นแก่ตัวนั่นแหละ แต่แอบแฝงมาในรูปแบบของการให้ เป็นการให้ โดยยังมีการ เขาเรียกว่าไม่บริสุทธิ์แท้จริง เป็นการให้ที่ยังแอบแฝงอยู่ข้างในใจ ตีอ้อมเข้าไป เพื่อที่จะได้เอากลับคืนมามากกว่านั้นอีก นี่มองข้างนอก เหมือนให้ แต่ข้างในใจเขาวางแผนไว้แล้ว สลับซับซ้อนหลายตอน จนกระทั่งบางคนไม่รู้ แม้กระทั่งตัวเขาเองอาจจะไม่รู้ คนมองก็ไม่รู้ ไอ้นี่วางแผนเยอะแยะเลย สรุปแล้ว คือจะเอากลับคืน
ยกตัวอย่างอะไรดี ว่าอะไรที่มันซ่อนอยู่ในใจ ขณะที่เราให้ออกไปบ้าง? ยกตัวอย่างนะ ถวายทรัพย์ ถวายเงิน เพื่อเราจะได้ไปสวรรค์ อย่างนี้ มีไหม? ถวายเงิน เพื่อเราจะได้พระพรพระเจ้า … พระเจ้าจะได้อวยพรเรามั่งคั่งขึ้น มีไหม? ค่อยๆ ก้มหน้าทีละนิด ตอนแรกก็เงยหน้า แต่ตอนนี้ก้มนิดๆ แบบนี้ ถ้าทำอย่างนี้ ก็ยิ่งปลูกฝังความเห็นแก่ตัวมากขึ้น โลภมากขึ้นอีก
พระเจ้าประทานสวรรค์ให้เราฟรีๆ แล้ว เราไม่เข้าใจเหรอ พระเจ้าประทานพระเยซูคริสต์ มาตายที่ไม้กางเขน หลั่งพระโลหิตของพระองค์ชำระเราพ้นจากบาป เอาความบาปผิดของเราออกไปเรียบร้อยแล้ว เราสะอาดหมดจดแล้ว เมื่อเราสะอาดหมดจด เราเป็นผู้ชอบธรรมแล้ว เราสามารถกลับเข้าไปอยู่ในสวรรค์ อยู่กับพระเจ้าได้อย่างสง่าผ่าเผย โดยไม่ต้องทำอะไรเลย แม้แต่นิดเดียว เพราะเราไม่รู้ เราไม่เข้าใจ เราคิดว่าเผื่อจะติดสินบนพระเจ้าได้ ใส่เข้าไปเยอะๆ เผื่อว่าพระเจ้าจะให้เราเข้าสวรรค์ได้ มันไม่ใช่ เราต้องเชื่อในข่าวประเสริฐของพระเยซูคริสต์ว่าพระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอด ไถ่บาปเราแล้วจริงๆ ตรงนี้คือหัวใจ แล้วเราก็ได้ไปสวรรค์
นี่คือพระเจ้าให้เราฟรีๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย นี่ฟรีๆ นี่คือความรักแท้ ใช่ไหม? นี่คือความรักแท้ พระเจ้าให้เราฟรีๆ เลย
หรือตะกี้ที่บอก ที่ก้มหน้าเยอะที่สุด ก็คือให้ไป เพื่อพระเจ้าจะอวยพรเราให้มันทำไม? จนขึ้น มีใครกล้าอธิษฐานอย่างนี้บ้าง? ไม่มี ก็ขออย่าให้มีเลยอย่างนั้น เอาแค่ …
“ขอให้เป็นที่ถวายเกียรติพระเจ้าได้ไหม?” ไม่ต้องต่อด้วยคำว่า … “พระเจ้าอวยพรลูกรวยๆ”
ไม่เอา ไม่พูดอย่างนั้นได้ไหมล่ะ พอพูดอย่างนั้นปุ๊บ การให้ มันทำไม? มันเสียไปเลย มันเป็นศูนย์เลย พอเข้าใจใช่ไหม? นี่คือการฝึกฝน พัฒนา มันต้องอาศัยความคิด เข้าใจ แล้วก็ค่อยๆ เอ้อ! ใช่ๆ แล้วค่อยๆ ฝึกฝนไป
คนเหล่านี้ ที่ทำแบบตะกี้นี้ ทำไมถึงเห็นแก่ตัวอยู่ ทั้งๆ ที่ให้ออกไปตั้งเยอะ บริจาค ทรัพย์ สิ่งของมากมาย เพราะว่ามันเป็นการบริจาค ไม่ใช่มาจากความรักแท้ แต่บริจาค เพราะอยากไปสวรรค์ เห็นหรือยัง? บริจาค เพราะอยากได้ชื่อเสียง บริจาค เพราะอยากได้คำยกย่องสรรเสริญ แบบนี้ไม่ใช่ การให้ โดยการสำแดงความรักในแบบของพระเจ้า ในชีวิตของเรา ไม่ใช่เป็นการสำแดงความรักโดยการให้ออกไป อย่างแท้จริง โดยไม่ต้องการอะไรกลับมาเลย โดยการไม่เอาอะไรทั้งสิ้น เห็นไหมมันต่างกันใช่ไหม? มันก็คืออะไร? มันก็คือการขาดการออกกำลังกายทางวิญญาณ การฝึกฝนในการให้ออกไปของเรา ถ้ามันไม่มี มันก็จะเป็นอย่างที่ตะกี้นี้พูด มันน้อยไป มันไม่ได้ฝึกฝนที่จะสู้กับกิเลสตัณหาและเชื้อบาปที่อยู่ในตัวของเรา ในร่างกายของเรา แม้ว่าเราจะเชื่อพระเจ้าแล้วก็ตาม ถ้าเราไม่ฝึกฝนสิ่งนี้ มันก็จะพรั่งพรูออกไปน่าเกลียดๆ โดยที่เราไม่ได้สังเกตเห็น แต่จริงๆ แล้วถ้าเราสังเกตตามนี้ ตามที่ผมพาท่านมาฟังในวันนี้ มาชี้ให้ท่านเห็น ท่านคิดว่า …
“โอโห้! ในใจฉันสกปรกเหลือเกิน ควรจะเปลี่ยนท่าทีใหม่จากนี้ต่อไป น่าเกลียด อายเขาเหลือเกิน ไม่เคยเห็น วันนี้เปิด น่าเกลียดมาก”
ทุกคนพูดพร้อมกัน “สกปรกมากเลย ในใจสกปรกมาก”
ใครสกปรก? ชี้ไปคนข้างๆ แล้วบอกว่า “ฉันสกปรก” รอดไป
ใช่ไหม? ที่แล้วมา พอเวลาบริจาค ก็อธิษฐานว่า …
“พระเจ้าอวยพรลูก ใส่ไป ได้รับมาร้อยเท่า”
นี่มันไม่ใช่สกปรกธรรมดา แถมโลภมากอีกนะ 30 เท่ายังดี นี่ 100 เท่าเลยนะ 1 เท่าก็ยังดี ให้ไปร้อยหนึ่ง ได้มาสองร้อยก็ยังดี นี่กะให้ไปร้อยหนึ่ง คูณ 100 เป็นแสน โอโห้! ให้ไป 10 ที ก็เป็นมหาเศรษฐีแล้ว คูณไปเรื่อยๆ ไม่ต้องไปทำมาหากินแล้ว แต่ถ้าเราฝึกฝนในออกไปเปล่าๆ โดยไม่เอา โดยไม่คิดอะไรเลย เพียงแต่อยากให้คนที่เขารับ มีความสุข พ้นจากความทุกข์ เหมือนที่พระเจ้าให้เรา ไม่ได้ตั้งใจจะเอาอะไรกับเราเลย ต้องการให้เรามีความสุข พ้นจากบาป กลับไปหาพระองค์ในสวรรค์ อยู่กับพระองค์ในสวรรค์สถานนิรันดร์กาล จากโลกนี้ไปแล้ว ไปอยู่ในสวรรค์กับพระองค์นิรันดร์กาล นั่นเปล่าๆ แค่นั้น ต้องการแค่นั้นเอง ไม่ได้ต้องการเรียกเรามาเชื่อพระเจ้า เพื่อจะรับใช้พระเจ้า เพื่อจะใช้เรา อันนั้น พระองค์วางแผนให้กับเรา ด้วยจิตใจที่เราเต็มใจที่จะรับใช้พระองค์ คนละเรื่องกัน เพียงแต่อยากให้คนอื่นเขามีความสุข เท่านั้นเอง
แบบนี้ จึงเรียกว่าการสำแดงความรัก โดยการให้ที่แท้จริง ซึ่งมันต่างกันตั้งเยอะนะครับ การให้เพื่อฝึกฝนการสำแดงความรัก กับการให้ เพราะอยากได้กลับคืน มันต่างกันเยอะมากเลย
อีกครั้งหนึ่ง การให้ เพื่อฝึกฝนการสำแดงความรักของพระเจ้า กับการให้ เพราะอยากได้กลับคืนมันแตกต่างกันมากเลย ฟ้ากับเหวเลย
ตัวอย่างเช่น อันนี้ยกตัวอย่างให้เห็นชัดๆ เลยนะ อธิบายบางทีไม่ค่อยเข้าใจมาก แต่อันนี้มันจะเชือดเข้าไปในหัวใจ มันจะผ่าหัวใจเราออกเป็น 2 ข้าง อย่างเช่น การที่เรานำของที่เหลือใช้ คือของที่มีอยู่ แต่เราไม่ได้ใช้แล้ว แล้วเราก็เอามาให้คนอื่น ถามว่าดีไหม? ดีอยู่ ตกใจ นึกว่าไม่ดี ทุกคริสตมาสเอาไปให้ตั้งเยอะ ตายแล้ว ตอนนี้โดนฉันแล้วเนี้ย ดีอยู่ แต่ถ้าเราสามารถฝึกฝนนะ อย่างที่ผมบอก ฝึกฝน พัฒนา และคิดตามเหตุผล แต่ถ้าเราสามารถฝึกฝน ถึงขนาดที่สามารถเอาของที่เราใช้อยู่ และเรากำลังใช้อยู่ และเราก็รักของสิ่งนั้นด้วย แต่เราสามารถเอาไปให้คนอื่นได้ ทั้งๆ ที่เรากำลังใช้อยู่นั่นแหละ เราสามารถแบ่งปันให้คนอื่นได้ อย่างนี้ ก็เป็นการปฏิบัติของความรักแท้ที่แข็งแรงขึ้นอีกนิดหนึ่งมากขึ้นกว่าการให้ของที่เหลือใช้ ถูกหรือไม่ถูก? เอเมนไหม? ท่านเห็นภาพไหม? ผมพาท่านไปทีละนิดๆ
นี่คือชีวิตประจำวันของเราเลยนะ แต่ยังมีขั้นตอนต่อไปอีก ฝึกฝนการให้ที่ไม่ใช่แค่ของที่กำลังใช้อยู่อย่างเดียว แต่เป็นของที่เรารักมาก ห่วงแหนมาก และเราก็สามารถให้ออกไปได้
ยกตัวอย่างเช่น รองเท้าคู่นี้ หรือเสื้อตัวนี้ ของใช้ชิ้นนี้ เรารักมากจริงๆ เลย รักมากขนาดไหน? เพราะกว่าเราจะได้มา เราเก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อได้ หามาตั้งนานกว่าจะได้ แต่เราก็รู้ว่ามีคนอื่นเขาอยากได้เหมือนกัน หรือมันสามารถใช้สิ่งนี้ ทำให้คนอื่นมีกำลังใจขึ้นมา หรือสิ่งนี้จะมีประโยชน์มากสำหรับคนอื่นที่เราได้ให้เขาออกไป ด้วยความรัก เราสามารถตัดใจให้สิ่งนี้ออกไปได้ เอเมน เท่ห์ไหมอย่างนี้? ไม่กล้าพูดแล้วเหรอ? อยากทำได้ไหม? อยาก มันทำได้ทุกคน เพียงแต่คิดเท่านั้น ไม่อยาก ฝึกไง ทีละนิดๆ นี่แหละ สิ่งที่จะทำให้การออกกำลังกายความรักของพระเจ้า ในชีวิตของเรามันแข็งแรงมากยิ่งขึ้น อย่างที่บอกออกกำลังกาย ก็คือทีละนิดทีละหน่อย ทำให้กล้ามเนื้อทางฝ่ายวิญญาณเราแข็งแรงขึ้น ทำให้เราไม่เป็นโรคเห็นแก่ตัว เป็นโรคโลภ ไม่มีที่สิ้นสุด ดีใจไหมที่หายจากโรคนี้
เราก็เริ่มต้นฝึกฝนการที่จะให้ออกไป ฝึกในการที่จะให้ ฝึกในการที่จะรักแบบพระเจ้า ทีละนิดทีละหน่อย แล้วก็เริ่มขึ้นไปเรื่อยๆ พอทำได้มากขึ้น มีกำลังมากขึ้น ยิ่งแข็งแรงขึ้น ก็ยิ่งทำการให้ออกไปมากขึ้น ก็จะอิจฉาน้อยลง เห็นแก่ตัวน้อยลง ทำร้ายผู้อื่นน้อยลง ชัดเลย ยิ่งทำ ยิ่งได้ใหญ่เลย นี่มันกลับกันตรงนี้ พระเยซูจึงบอกว่าให้เราให้ออกไป คนให้มีสุขมากกว่าคนรับ นี่ก็เพราะอย่างนี้ไง ถ้าเรารับไปเรื่อยๆ เราอาจจะถูกทดลอง จนกระทั่งเป็นคนจะเอาอย่างเดียว เห็นแก่ตัวใหญ่เลย พระเยซูจึงบอกให้ออกไปสิ นี่แหละคือความลับ ให้ออกไป คนให้จะได้ คนรับไม่ได้ เพราะเขาจะต้องให้ต่อออกไป เขาจึงจะได้รับด้วย เพราะว่าพรนี้อยู่ที่ให้ ให้แล้วเขาจึงจะได้รับ แต่รับอย่างที่บอกนะ
ปฏิบัติการเช่นนี้ ผมใช้ชื่อว่าอะไรรู้ไหมครับ? ปฏิบัติการเช่นนี้ ผมใช้ชื่อว่า “ปฏิบัติการเอาหนามยอก เอาหนามบ่ง” ให้มันสะใจไปเลย เขาเรียกว่าอะไรล่ะ หักด้ามพร้าด้วยเข่า ปฏิบัติการหนามยอก เอาหนามบ่ง การให้ทรัพย์สินเงินทองออกไป ก็เช่นเดียวกัน ยิ่งไม่มี ยิ่งต้องให้ ฟังให้ดีๆ ยิ่งไม่มี ยิ่งต้องให้ หมายถึงสิ่งที่เราให้ออกไป มันต้องมีการเสียสละ เหมือนกับมีการเชือดเนื้อเราออกไป อะไรประมาณนี้ เหมือนพระเจ้าประทานพระบุตรของพระองค์ที่รัก ให้กับเราทั้งหลาย พระเยซูต้องลงมา ไม่ใช่สุขสบาย ต้องทุกข์ทรมาน ให้คนเขาตอกตรึงบนไม้กางเขน ตายด้วยความทุกข์ทรมาน เพื่อรับเอาบาปของพวกเราไป ทุกข์ทรมานมาก นี่คือความรักที่สำแดงออก โดยการให้
ถ้าเราเอาเศษ หรือของเหลือใช้ไปให้คนอื่น เราก็ไม่ได้ฝึกฝนการให้ด้วยความเสียสละ ถูกไหม? หรือไม่ได้ฝึกฝนการสำแดงความรักของพระเจ้า ด้วยการให้ แต่ถ้าเราให้ในขณะที่เราเอง ก็ไม่มี เราเองกำลังขัดสนอยู่ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้น ที่ต้องระวัง ก็คือไม่ใช่ซาดิสต์นะครับ มีเหตุผลนะครับ ต้องไม่ให้เกินกำลังไป ไม่ใช่อย่างนั้นนะ การฝึกฝนหรือการออกกำลังกายทางวิญญาณ มันต้องคิดอย่างไรครับ มันต้องทำให้มันเข้ม เอาใจใส่ ต้องมีวินัยอย่างจริงจัง มันถึงจะได้ผล ไม่ใช่ออกกำลังกายวันหนึ่ง หายไป 4 วัน ออกอีก 2 วันหายไป 3 วัน
“ไม่เห็นได้ผลเลย จะลดน้ำหนักไม่ได้เลย”
มันจะได้อย่างไร? วันนี้ออกไปวันหนึ่ง พรุ่งนี้กิน 3 วัน วันนี้มากิน พรุ่งนี้กิน 4 วัน พิเศษทุกวันเลย จิ๊บไปจิ๊บมานิดหนึ่ง อันนี้นิด อันนี้หน่อย
“ทำไมน้ำหนักไม่ลด”
“ก็ฉันเห็นเธอกินอยู่ตลอด”
แต่ความรู้สึกว่าไม่ได้กิน เพราะว่าเขาเรียกว่าอะไรนะ แจมทุกๆ จาน รู้จักไหมแจมทุกๆ จาน ขอแจมนิดหนึ่ง ปรากฏว่ากินเยอะกว่าคนที่เขากินจานหนึ่งอีก สู้อย่างนี้ เธอกินจานหนึ่ง ไปหมดเลยดีกว่าไหม?
ตัวอย่างอีกอันหนึ่ง อันนี้ก็เห็นชัด ถ้าเราเป็นคนทานข้าว 2 จาน แล้วถึงจะอิ่ม แต่ละคนไม่เหมือนกัน สมมติว่าเรากิน 2 จานจึงจะกิน แต่พอดีเรามีอยู่ 3 จานพอดี เราก็เลยแบ่งให้คนอื่น 1 จาน อย่างนี้ผมก็จะบอกว่าเป็นการเอาของเหลือ ที่เราทานไม่หมดแล้วไปให้คนอื่น เพื่อไม่ให้เสียของเท่านั้นเอง แต่ถ้าเราเป็นคนที่ทานข้าว 2 จานอิ่ม แล้วเราก็มีอยู่ 2 จานพอดี แต่เราเห็นคนอื่นกำลังหิว และต้องการกินข้าว เราก็เลยแบ่งให้เขา 1 จาน ทั้งๆ ที่เรายังไม่อิ่มนะ แต่เรายอมเสียสละแบ่งให้เขา 1 จาน อันนี้เป็นการให้ที่มีการเชือดเนื้อตัวเองเกิดขึ้น เห็นไหมครับ? อย่างนี้เรียกว่าสำแดงความรักของพระเจ้าด้วยการให้ ได้ไหม? ได้ ชัดเลย ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลย ไม่ได้เอาอะไรเลย แค่อยากให้คนอื่นหายหิว ตัวเราเองยอมเสียสละอิ่มน้อยลงนิดหนึ่ง หรืออาจจะมากกว่านั้นอีกก็ได้ ฝึกฝนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง ตะกี้เรากินจานหนึ่งอิ่ม ไม่อิ่ม แต่เรากินจานหนึ่ง แบ่งให้เขาจานหนึ่ง จนกระทั่งวันหนึ่ง เรากินแค่ครึ่งจาน อีกจานครึ่งเราแบ่งให้คนอื่นไปเลย เราอดทนได้ เพราะเราเห็นคนอื่นเขาลำบาก เราอยากให้เขามีความสุข เท่านั้นเอง เราไม่คิดว่าเราจะให้เขาไปจานครึ่ง แล้วพระเจ้าจะอวยพรมา 30 จาน คุ้นๆ นะ บางคนคุ้นๆ อย่างนี้ ไม่ใช่เลย เห็นไหม? ความปลอดโปร่งจิตวิญญาณ
พระเจ้าสัญญากับเราแล้ว ไม่ใช่แค่ขึ้นสวรรค์อย่างเดียวฟรีๆ พระเจ้าสัญญาว่าจะทรงจัดเตรียม ทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเรา ไม่ขัดสนเลยในการดำเนินชีวิตบนโลกใบนี้ ท่านเข้าใจไหม? ท่านไม่ขาดอยู่แล้ว เดี๋ยวพระเจ้าก็ให้ จะงกไปทำไม รวยๆ ไม่เอา ทำไป วุ่นไปหมดเลย พอเข้าใจไหม? สวรรค์ก็ให้ฟรี สวรรค์ให้ฟรีไม่พอ มาเชื่อพระเยซูแล้ว สวรรค์ได้ไปฟรีแล้วไม่พอ ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ไปสวรรค์ แถมพระวิญญาณบริสุทธิ์ยังนำพาชีวิตเราในแต่ละวัน แต่ละวินาที ตลอดเวลา เพื่ออวยพรเรา อะไรจำเป็นให้ จัดให้หมด พ่อจัดเตรียมให้หมด ที่จำเป็น ไม่ใช่เฉพาะแค่เงินทองทรัพย์สินเท่านั้น รวมทั้งอย่างอื่น ทุกอย่าง ทั้งสถานการณ์ ผู้คนรอบข้างทุกอย่าง เราจะทำเป็นคนอดยากทำไม? เราควรจะยิ่งให้ใหญ่ ยิ่งให้เราก็ยิ่งได้ ได้อะไรมา? ได้ความสงบ สันติสุข นี่คือรวยแท้จริงเลย รวยทางวิญญาณนั่นเอง เอเมน นี่คือเคล็ดลับเอามาบอกท่าน
หรือแม้บางครั้งท่านอาจจะบอกวันนี้ทำได้แล้ว ฝึกมานานแล้ว ไม่ใช่ซาดิสต์อีกแล้ว ไม่ใช่ทรมานเกินกำลัง วันนี้ฝึกมาได้แล้ว เขาลำบากมากกว่าเราเยอะ ให้หมดไปเลยวันนี้ อดอาหารหนึ่งวัน ได้ไหม? อย่างนี้พอทำได้ ยกตัวอย่างให้ดู ไม่ได้มากเกินไป
เหล่านี้เป็นการฝึกฝน เป็นการออกกำลังในเรื่องการสำแดงความรัก ตามแบบอย่างพระเจ้า โดยการให้ออกไป ทำให้จิตวิญญาณเราเข้มแข็งขึ้น ต้องใช้ความเข้าใจมากขึ้น และความใส่ใจในสิ่งนี้ ค่อยๆ ฝึกฝนไปทีละนิด ทีละหน่อย แต่ละวันๆ แล้วมันจะพัฒนาดีขึ้นเอง
พัฒนา แปลว่าค่อยๆ เจริญเติบโต ค่อยๆ ดีขึ้น พัฒนา แปลว่าอย่างนี้
หรืออีกตัวอย่างหนึ่ง ของการให้ ตัวนี้ยิ่งแสบใหญ่เลย เพื่อเราจะได้เห็นภาพต่างๆ ว่าอดีตเราเป็นอย่างไร? บนโลกเราเป็นอย่างไร?
อีกตัวอย่างของการให้โดยไม่มีการเอา 100% เลยนะครับ ไม่หวังสิ่งใดตอบแทนเลยจริงๆ ก็คือการเก็บความลับของการให้ โดยไม่ต้องประกาศให้ใครรู้ นี่ก็คืออีกอันหนึ่งที่ฝึกได้ แล้วก็พยายามจำให้ได้เสมอว่าเป็นอย่างนี้ มันนิดๆ หน่อยๆ ท่านจะเห็น เดี๋ยวผมจะพาท่านไปดู
การให้ของที่เล็กๆ น้อยๆ อาจยังดูไม่สำคัญเท่าไรนัก ในการที่จะเก็บความลับ แต่ถ้าเป็นการให้ของที่มีมูลค่ามากๆ ตามสายตามนุษย์ทั่วๆ ไปบนโลกใบนี้นั้น ยิ่งต้องเก็บความลับไว้อย่างมากเลยทีเดียว ท่านรู้ไหม? เพราะอะไร? ยกตัวอย่างเช่น ท่านเอากล้วยน้ำว้าไปให้ใครสักคนหนึ่ง อาจจะบอกคนอื่นได้ว่าเอากล้วยน้ำว้าไปให้อาจารย์นคร เอากล้วยน้ำว้าไปให้อาจารย์นำ ท่านอาจจะพูดได้
“วันนี้จะไปไหนน่ะ”
“อ้อ! เอากล้วยน้ำว้าไปให้อาจารย์”
แต่ถ้าท่านเอาเงิน 1 ล้านบาทไปบริจาคโรงพยาบาล เพื่อรักษาคนป่วยอนาถา อย่างนี้ ควรฝึกที่จะเก็บความลับไว้ไม่ต้องประกาศให้โลกได้รู้เลยแม้แต่นิดเดียว ทำได้ไหม?
ล้านบาทบริจาคโรงพยาบาล โดยที่ไม่มีใครรู้เลย เงียบหมด (สามีภรรยาในครอบครัวรู้ได้นะ) แต่ไม่ไปพูดกับใครเลย ไม่ต้องบอก ไม่ต้องอะไรทั้งสิ้น เขาบอกจะเขียนลงไปในหน้าประตูห้อง ท่านบอกไม่ต้องเขียนเลยนะ เขาบอกจะลงหนังสือพิมพ์ ท่านบอกไม่ต้องลง เห็นไหม? ท่านพอมองเห็นอะไรบ้างไหม?
นี่คือสิ่งที่เราต้องคิด วันๆ เราต้องคิดอย่างนี้ เพื่อเราจะได้ปฏิบัติตัวให้เราสามารถไปอยู่ในแนวทางของพระเจ้าได้ เหล่านี้คือรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในการสังเกต การสำแดงความรักด้วยการให้ของเราว่าจริงแล้วมันใช่หรือไม่? มันมีอะไรแอบแฝงอยู่หรือเปล่า? และเทคนิควิธีการทั้งหมดนี้
เอาไว้สำหรับพิจารณาคนข้างๆ เท่านั้น ไม่ใช่พิจารณาตัวเอง ถูกไหม? ไม่ถูก
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เอาไว้พิจารณาตัวเราเอง ตัวฉันเอง ไม่ใช่คนอื่นเลย อย่าไปยุ่งกับคนอื่นเขา เพราะไม่มีใครรู้เขาคิดอะไรในใจ แต่มีเรารู้ ทำอะไรเรารู้ คิดอะไร? ใช่ไหม? ไม่ได้มีไว้เพื่อพิจารณาหรือตัดสินผู้อื่นนะครับ อย่างที่เคยบอกไว้ว่าทั้งหมดมันอยู่ข้างในใจเรา ข้างในใจเขา ไม่มีใครรู้หรอก เราฝึกของเราให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง
ทั้งหมดนี้ คือตัวอย่างของการสำแดงความรักชนิดที่เป็นแบบของพระเจ้า คือความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว เป็นความรักที่เห็นแก่ประโยชน์ของผู้อื่นก่อนตัวเอง สังคมทุกวันนี้กำลังรอความรักอย่างนี้ เป็นความรักที่สามารถแก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง ทุกอย่าง และความรักชนิดอยู่ในพระเจ้า พระองค์ทรงทำเป็นตัวอย่างให้กับเราแล้ว แล้วพระองค์ต้องการที่จะช่วยเราให้สามารถพัฒนาความรักแบบนี้ มากขึ้นทุกวันๆได้ ถ้าเราต้องการให้พระองค์ช่วย
ให้เราอธิษฐานขอพระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจ้าช่วยเรา ให้เรามีกำลัง ให้เราสามารถที่จะมีความรักอย่างนี้ มากขึ้นทุกวันและทุกวัน และตัวเราเอง ก็ค่อยหมั่นทำอะไร? สังเกต หมั่นสังเกตคืออะไรรู้ไหม? เราทำสิ่งนี้มันถูกหรือไม่นะ? เราทำสิ่งนั้นถูกไหม? เป็นความรักของพระเจ้าหรือยัง? มันถูกตามข้อพระคัมภีร์หรือยัง? มันถูกตามที่เราได้ยินได้ฟังมาตามข้อพระคัมภีร์ใช่ไหม? มีอะไรแอบแฝงอยู่ในนี้ไหม? แล้วถ้ามีตัดมันเลย ตัดความคิดนั้น เลิก ทำอันใหม่ บางครั้งมันเล็กๆ น้อยๆ ตัดง่ายนะ ถ้าปล่อยมันลงมากองใหญ่ขึ้นๆ ไม่มีแรงสู้มันแล้ว มันโลภไปแล้ว ก่อนที่มันจะโลภใหญ่ๆ มันโลภไปนิดหนึ่ง ตัดมันก่อน ก่อนที่จะเห็นแก่ตัวมากๆ พอเห็นแก่ตัวนิดหนึ่ง จัดการมันก่อน อย่างนี้ถามว่ามันใช้อะไร? มันใช้ความใส่ใจไง ไม่ใช่มันโลภมานิดหนึ่ง ปล่อยไปนิดหนึ่ง มันโลภมานิดหนึ่ง ปล่อยมาอีกนิดหนึ่ง โลภครั้งที่สิบ ไม่ไหวแล้ว ไม่มีแรงที่จะสู้แล้ว มันเห็นแก่ตัวนิดหนึ่ง ช่างมันๆ มันเห็นแก่ตัวอีกนิดหนึ่ง ช่างมัน ช่างมันมากๆ คราวนี้ออกมาน่าเกลียด มีอาการออกมาน่าเกลียดเลย ทั้งๆ ที่เป็นคริสเตียนแล้วนะ เป็นไปได้ไหม? เป็นไปได้ 100% ท่านจะเข้าใจแล้วใช่ไหม?
เพราะฉะนั้น มันต้องการฝึกฝน ค่อยๆ ทีละนิดๆ อยากจะหมั่น อยากจะพูดตรงนี้ซ้ำมากๆ เลยว่าค่อยๆ ฝึกฝน พัฒนาไป ค่อยๆ คิดไป มันไม่ได้หนักหนาอะไร ถ้าหนักๆ ไม่ไหวหรอก แต่พระเจ้าต้องการพาเราไปทีละนิดหนึ่ง สังเกต แล้วก็ฝึกฝนทีละนิดๆ ทีละหน่อย
ถามว่าทำสิ่งเหล่านี้ เพื่ออะไร? เพื่อสำแดงความรักของพระเจ้าที่ทรงให้กับเราทั้งหลายว่าความรักนี้อยู่ในเรา สำแดงความรักให้ผู้คนรอบข้างได้เห็น เพื่อที่ว่าคนที่อยู่รอบข้างเรา จะได้เห็นพระเจ้าผ่านการดำเนินชีวิตของเราด้วยความรักแท้อย่างนี้ ที่ให้โดยไม่ต้องการเอาอะไรกลับคืนเลย เอเมน ขอพระเจ้าอวยพรครับ